6-12
12-15

Αληθινή vs Επεξεργασμένη εικόνα: Πού βρίσκεται η ευτυχία;

«Δώστε σήμερα άλλον αέρα στα αυτοπορτραίτα σας με το καινούργιο εφέ κάμερας για selfie!» Αυτό το μήνυμα μού εμφανίστηκε πρώτο σήμερα με το που άνοιξα ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που παρακολουθώ.

Και ποιος δεν θέλει άλλωστε οι φωτογραφίες και η εικόνα του να αγγίζει το τέλειο! Ποια είναι όμως τα όρια ανάμεσα στην πραγματική και στην πλασματική μας εικόνα;

Στην πραγματικότητα η αυτοπροβολή μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η ανάγκη να αποδράσουμε από την ανωνυμία, να αποκτήσουμε ένα ποσοστό δημοσιότητας, να γίνουμε το αντικείμενο σχολιασμού από γνωστούς και αγνώστους.

Μια ανάγκη, πολύ μεγαλύτερη στα παιδιά και τους εφήβους που γεννά όμως προβληματισμούς καθώς από τη μια υπάρχει συχνή απουσία ορίων, και από την άλλη άσκηση πίεσης για το ιδανικό αποτέλεσμα. Αυτό που θα προκαλέσει τα σχόλια των friends ή followers, τα πολλά likes ή και τη σύγκριση μεταξύ φίλων.

Η αυτοπεποίθηση των παιδιών σχετίζεται άμεσα με την επιβεβαίωση των άλλων. Και όταν αυτή δεν υπάρχει, συχνά οι μικροί χρήστες γίνονται καταναγκαστικοί, αποκτούν εμμονές, και αναζητούν το ακόμα πιο εντυπωσιακό φίλτρο.

Ο φόβος της μοναξιάς, το άγχος μήπως δεν προβάλλουμε κάτι που κάναμε, η ανάγκη για θετική ανατροφοδότηση, η κακή επικοινωνία μέσα στην οικογένεια, οι προβληματικές διαπροσωπικές σχέσεις και τα λάθος πρότυπα μίμησης είναι μόνο μερικές από τις αιτίες που συσχετίζονται με την ανάγκη των χρηστών για τελειοθηρία.

Τα παιδιά όμως ξεχνάνε όμως κάτι σημαντικό: Ότι αυτό που βλέπουν στους άλλους και συχνά ζηλεύουν, τις περισσότερες φορές δεν είναι η αληθινή αλλά μια πλασματική εικόνα. Μια πλασματική εικόνα την οποία έχουν μετατρέψει σε πρότυπο ζωής.

Και τότε, ποια η θέση των γονιών;

Δύσκολο ερώτημα, καθώς εδώ απαιτείται μία διαδικασία αυτό-αξιολόγησης πολύ έντονη. Γιατί συχνά εμείς είμαστε που προβάλλουμε στα παιδιά μας το λάθος πρότυπο. Χρησιμοποιούμε φίλτρα και προσπαθούμε και οι ίδιοι να προβάλλουμε μία αψεγάδιαστη εικόνα, ώστε να εισπράξουμε τα δικά μας likes.

Ας μην εστιάσουμε στα παιδιά μας. Ας εστιάσουμε σε εμάς.

Ας τσαλακώσουμε τη δική μας εικόνα δείχνοντας στα παιδιά μας ότι πολλές φορές η αυθεντική, η αληθινή εικόνα μπορεί να μας κάνει πολύ πιο ευτυχισμένους από ό,τι η αψεγάδιαστη και επεξεργασμένη.

Σπάνια θα δούμε κάποιο παιδί να φωτογραφίζει τα χέρια του λερωμένα από το παιχνίδι, τα γόνατά του πληγωμένα από το σκαρφάλωμα... Σίγουρα όμως εκείνη τη στιγμή θα χαμογελάει και θα νιώθει πιο ευτυχισμένο σε σχέση με αυτό που δεν λερώθηκε, δεν τσαλακώθηκε, δεν αποδέχτηκε την αλήθεια του, μόνο και μόνο για να ανεβάσει την τέλεια σέλφι.