3 λάθος λόγοι που ανεβάζουμε φωτογραφίες των παιδιών μας

Αλλεπάλληλες είναι οι εκκλήσεις της ελληνικής και κυπριακής Αστυνομίας σε γονείς να μην ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους στο Διαδίκτυο τα τελευταία έτη. Και αυτό για την προστασία των παιδιών από ψυχικά διαταραγμένους χρήστες στους οποίους μπορεί να καταλήξει αυτό το υλικό.

Γιατί όμως συνεχίζουμε παρόλα αυτά να ανεβάζουμε στους τοίχους και στα stories μας φωτογραφίες των παιδιών μας;

1. Γιατί υποεκτιμούμε τον κίνδυνο. Θεωρούμε ότι μία φωτογραφία που κυκλοφορεί υποτίθεται ανάμεσα σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς δεν μπορεί να αποτελέσει πηγή κινδύνου.

2. Γιατί δεν γνωρίζουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό θυματοποίησης και κακοποίησης ανηλίκων αποδίδεται στον κοντινό περίγυρο της οικογένειας, είτε σε μέλη της ευρύτερης οικογένειας είτε σε οικογενειακούς φίλους. Κι όμως, για τους ανθρώπους αυτούς που είναι γνώριμοί μας και υπεράνω υποψίας, η έκθεση του παιδιού μπορεί να αποτελεί πρόκληση.

3. Γιατί θεωρούμε ότι τα παιδιά δεν έχουν λόγο σε όλο αυτό. Εκθέτουμε δημόσια τις φωτογραφίες των παιδιών μας θεωρώντας ότι ο φίλος ή ο follower θα χαρεί με τη χαρά μας για τα κατορθώματα των παιδιών, γεγονός που ως προσδοκία δεν είναι παράλογο να υπάρχει. Δεν αφορά όμως αποκλειστικά εμάς.

Φανερώνει και ότι οι γονείς έχουμε μία εγγενή τάση να θεωρούμε ότι το παιδί δεν χρειάζεται να έχει λόγο σε θέματα που «αποφασίζουμε εμείς», χωρίς να μας περνά από το μυαλό η σκέψη ότι το παιδί μπορεί να διαφωνεί. Ή να διαφωνήσει στο μέλλον, καθώς φτάνοντας στην εφηβεία η σύγκρουση θα είναι αναπόφευκτη.

Τα παιδιά μας θα συνειδητοποιήσουν κάποια στιγμή ότι θα έχουν μοιραστεί τις προσωπικές τους στιγμές από την παιδική τους ηλικία με ένα πλήθος αγνώστων. Χωρίς καν να έχουν συναινέσει σε αυτό. Πώς θα νιώσουν;   

Ας μπούμε εμείς νοερά στη θέση τους, ας μεταφερθούμε στην εφηβεία μας. Ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι, γνωστοί των γονιών μας, όχι όμως και δικοί μας, που μας έχουν δει στα βαφτίσια, στην παραλία, μας έχουν παρακολουθήσει να κάνουμε διάφορα αστεία για να γελάσουν οι γονείς μας.

Ένα παιδί που κάνει σκέρτσα για τον γονιό του, θα ήθελε να τα κάνει μπροστά σε όλο τον κόσμο; Και το κυριότερο, καταλήγει αυτή να είναι μία προσωπική σχέση ή όχι;

Τελικά, εκπαιδεύουμε performers για την κάμερα, με θεατές κάποιους αγνώστους. Μετατρέπουμε τη συναισθηματική σχέση παιδιού – γονιού, σε μία σχέση παιδιού – θεατών, όπου το παιδί εκπαιδεύεται να είναι το αξιοθέατο, το αξιοπερίεργο, το αξιοθαύμαστο αντικείμενο λατρείας και θαυμασμού.

Και έτσι ο κίνδυνος δεν είναι πλέον η τόνωση του ναρκισσισμού του γονιού, αλλά η αύξηση του ναρκισσισμού του ίδιου του παιδιού. Αξίζει να το διακινδυνεύσουμε για μερικά likes;