Εμείς δεν είχαμε Ίντερνετ, και τι πάθαμε;

Ως μαμά μιας 10χρονης κόρης που συστήθηκε με την τεχνολογία από πολύ μικρή, που μεγάλωσε σε ένα σπίτι με υπολογιστές, σύνδεση Internet, οθόνες, αλλά και με βιβλία, μουσική, χορό, στέκομαι με κριτική ματιά απέναντι σε αυτή τη φράση.

Τη βλέπω ως μια διάθεση ωραιοποίησης του παρελθόντος, των δικών μας παιδικών χρόνων, αλλά και ως μια άρνηση της σημερινής πραγματικότητας, της ενήλικης ουσιαστικά ζωής μας.

Ναι, δεν είχαμε κινητό γιατί δεν υπήρχαν τα κινητά. Δεν είχαμε σύνδεση Internet, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γιατί απλά δεν υπήρχαν. Δεν ξέραμε τι γίνεται στην άλλη μεριά του πλανήτη, παρά μέρες μετά. Οι επιστήμες δεν προχωρούσαν με τους σημερινούς ρυθμούς, επικοινωνούσαμε δύσκολα με όσους ζούσαν εκτός Ελλάδος και αυτό με υπέρογκες χρεώσεις ή με γράμματα που αργούσαν να πάνε και να έρθουν.

Ακούγοντας αυτή τη φράση θυμάμαι τους δικούς μας γονείς ή παππούδες που αναπολούν τα περασμένα και λένε πόσο αγνά και όμορφα ήταν όλα στην εποχή τους. Που φυσικά δεν ήταν. Που έζησαν φτώχεια, πολέμους, κατοχή, ανέχεια. Που οι αναμνήσεις τους όμως δεν σχετίζονται τόσο με το κοινωνικό, οικονομικό και το πολιτικό πλαίσιο, που σαφώς επηρεάζει, αλλά με το πόσο αγαπημένοι ήταν με την οικογένειά τους.

Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά που αναπολεί ο καθένας μας. Την παιδικότητα, την αγνότητα και την οικογενειακή ασφάλεια. Και έχει την εσωτερική ανάγκη να ωραιοποιήσει το παρελθόν, ξορκίζοντας τα όποια αρνητικά του.

Έχω την εντύπωση ότι κι εμείς καμιά φορά γινόμαστε... οι γονείς μας, κάνοντας copy paste την ίδια ακριβώς ρομαντική απόδοση του παρελθόντος. Ποια είναι η παγίδα; Ότι κάποιοι από εμάς μένουμε προσκολημμένοι στο παρελθόν και δεν φροντίζουμε να κοιτάξουμε κατάματα το παρόν, που για τα παιδιά μας είναι τελείως διαφορετικό, τόσο εξελισσόμενο, τόσο υπέροχο.

Η ζωή τους κυλά και εξελίσσεται μέσα από την τεχνολογία, η εκπαίδευσή τους γίνεται καλύτερη και πιο αποτελεσματική με τη χρήση των υπολογιστών, η γνώση μετατρέπεται σε ένα απέραντο πεδίο ανοιχτό προς ανακάλυψη, οι ειδήσεις και τα νέα δεδομένα έρχονται με ένα κλικ μπροστά στα μάτια τους.

Μέσα από το κινητό και τη σύνδεση Internet, εφόσον το παιδί εκπαιδευτεί σωστά στη χρήση τους και καθοριστούν τα όρια, με την προϋπόθεση ότι το παιδί έχει λάβει τη σωστή παιδεία από το σπίτι του να έχει κριτική σκέψη και να μην αποδέχεται άκριτα ό,τι του σερβίρεται μέσα από τα αναδυόμενα παράθυρα, αποκαλύπτεται ένας νέος, καλύτερος κόσμος.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε εμείς ως γονείς είναι να γίνουμε μέρος αυτού του κόσμου, και όχι μοιρολάτρες παρατηρητές μιας εξελιγμένης, πολύ καλύτερης από τη δική μας, γενιάς.

Να ενημερωνόμαστε, να διαβάζουμε, να παρακολουθήσουμε σεμινάρια – γιατί όχι;-, να ρωτάμε το παιδί μας, να καθόμαστε δίπλα του για να παίζουμε μαζί, να σερφάρουμε βρίσκοντας στοιχεία για κάτι που μας ενδιαφέρει από κοινού. Να είμαστε εκεί, παρόντες.

Ομολογώ ότι κάθε φορά που η κόρη μου πρέπει να παραδώσει ένα project στο σχολείο (χα, και εμείς δεν είχαμε project, και τι πάθαμε; Πολλά δεν μάθαμε, θα απαντήσω), ανοίγει το λάπτοπ μου, βρίσκει τα στοιχεία που αναζητά, ζητάει τη βοήθειά μου όταν χρειαστεί, κάθε φορά μαθαίνει και κάτι διαφορετικό, και θα έρθει μια μέρα που θα τα κάνει όλα μόνη της. Μέχρι τότε όμως θα είμαι δίπλα της στην πλοήγηση όχι για να της δίνω έτοιμη τροφή, αλλά περισσότερο τροφή για σκέψη.

Και κάθε, μα κάθε φορά, σας το ομολογώ, το μυαλό μου πηγαίνει στην πολύτομη, δερματόδετη εγκυκλοπαίδεια που είχαμε στη βιβλιοθήκη του πατρικού μου. Εκείνη που συμβουλευόμουν για κάθε μου εργασία, που καμιά φορά στα κρυφά έκοβα τις εικόνες της για να τις κολλήσω στο τετράδιό μου.

Δεν είχαμε save the image as, και τι πάθαμε; Ζήσαμε στην εποχή μας, ενηλικιωθήκαμε, ας ζήσουμε και το τώρα- είναι πολύ πιο συναρπαστικό, δεν νομίζετε;