Το άγχος της εφηβείας και το καταφύγιο των social media
Η εφηβεία είναι μία περίοδος όπου το παιδί ξαφνικά αρχίζει να συνειδητοποιεί το ποιος/ποια είναι και να γεμίζει με απορίες ως προς τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του. Ερωτήματα όπως «Είμαι αποδεκτός/ή;», «Πώς με βλέπουν οι άλλοι;», «Τι κάνω στη ζωή μου;» συχνά δεν έχουν ξεκάθαρες απαντήσεις.
Όταν το παιδί ήταν μικρότερο για καθετί που το απασχολούσε ρωτούσε τον γονιό του. Τώρα πλέον η γνώμη του γονιού δεν έχει τόση βαρύτητα για τον έφηβο όσο η γνώμη των συνομιλήκων του, με αποτέλεσμα να του δημιουργείται άγχος. Πολύ συχνά ο έφηβος προσπαθεί να διαχειριστεί αυτό το άγχος και να νιώσει καλύτερα με το να ξεχνιέται, βρίσκοντας κάτι που αποσπά την προσοχή του, όπως τα social media.
Είναι καλό να θυμόμαστε ότι στα κοινωνικά δίκτυα ο έφηβος μπορεί να χτίσει μία ταυτότητα που θα του προσδώσει την αίσθηση σιγουριάς, επιλέγοντας τι θα ποστάρει, που θα δώσει τα likes του, τι και ποιον θα υποστηρίξει.
Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης, γεγονός που δίνει την αίσθηση του ελέγχου. Με τη σειρά της η αίσθηση του ελέγχου δίνει αίσθηση ασφάλειας και η ασφάλεια ελαττώνει το stress.
Σε αυτή την περίπτωση το ιδανικό είναι για τον έφηβό μας να αξιοποιήσει αυτήν την ελάττωση του άγχους έτσι ώστε να κάνει το παραπάνω βήμα του στην πραγματική ζωή.
Social Media Stress: Οι αιτίες που το προκαλούν
Υπάρχει όμως και η αντίθετη περίπτωση, να δημιουργείται δηλαδή επιπλέον άγχος στον έφηβο μέσα από τη συμμετοχή και την παρουσία του στα social media.
Από πού προκύπτει το stress;
1. Από τη σύγκριση που κάνει ο έφηβος με τον εαυτό του με υποθετικά πρότυπα, από τα οποία μπορεί να απέχει πολύ. Η σύγκριση με κάτι που δεν μπορώ να φτάσω είναι λογικό να προκαλεί πίεση και η πίεση να οδηγεί στο άγχος.
2. Από την επιβαλλόμενη ανάγκη για συνεχή επικοινωνία και επαφή, την αίσθηση ότι πρέπει ο έφηβος να είναι συνεχώς διαθέσιμος και συνδεδεμένος, να έχει διαρκώς κάτι ενδιαφέρον, έξυπνο, πρωτότυπο ή αστείο να κοινοποιήσει στους διαδικτυακούς του φίλους και ακολούθους.
4 ουσιαστικοί τρόποι να βοηθήσουμε το παιδί μας:
1. Θυμόμαστε ότι είναι ωφέλιμο να δίνουμε στο παιδί ένα σημαντικό μάθημα ζωής, όχι με το να έχουμε πάντα την τέλεια απάντηση ή με το να είμαστε αλάθητοι, αλλά με το να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και εξηγώντας του ότι κανείς δεν είναι τέλειος.
2. Παρόλο που το παιδί μας φαίνεται να επαναστατεί και να μην δέχεται σχεδόν τίποτα από ό,τι του λέμε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν «σκανάρει», δεν κριτικάρει και δεν απορροφά τη συμπεριφορά, τις συμβουλές μας και το ενδιαφέρον μας για αυτό.
3. Καλό είναι να δημιουργούμε ευκαιρίες για οικογενειακές εξόδους και συναντήσεις με κοινούς φίλους, παίρνοντας μαζί και το παιδί μας καθώς με αυτόν τον τρόπο βιώνει περιστάσεις αλληλεπίδρασης στον πραγματικό κόσμο.
4. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε στο παιδί ότι φίλος είναι αυτός που θα μας δεχτεί όπως πραγματικά είμαστε, με τα λάθη, τις ατέλειες και τα ελαττώματά μας. Φίλος δεν είναι εκείνος που περιμένει να είμαστε τέλειοι, δοτικοί ή χρήσιμοι.